De angst om je gevoel het niet te delen = geen liefde voor jezelf en de ander in een (werk)relatie.

Strand Fayrouz

Tijdens onze vakantie, zijn er mooie gesprekken ontstaan, andere gesprekken dan die wij thuis hebben. Prachtig vind ik dat. Gesprekken over het ouder worden, van meer weer echtgenoot en echtgenote dan ouders van omdat de kinderen uit huis en ons minder nodig hebben..

Het voelt alsof wij weer in de tijd van kinderloosheid komen maar dan anders. Jaren ouder inmiddels waar het wat meer piept en kraakt lichamelijk en mentaal…

Door mijn fysieke aangeboren beperking (verkorte achillespees, operatie op mijn 4e). Was ik in mijn kinderjaren een zorgenkind, althans zo werd ik gezien. En daar is een angst ontstaan. Ik mocht niet mee schaatsen, want ja als je valt dan kunnen de gevolgen daarvan ernstig zijn, was het oordeel van mijn ouders. Dus heb ik altijd bepaalde ‘gevaarlijke activiteiten gemeden

Ik merk echter steeds meer dat dit tegen mij begint te werken nu ik ouder word. Ik durf steeds minder…

In 1999 hebben wij samen ons duikbrevet gehaald. Mijn man is heel fanatiek, ik minder. Ik wil duiken voor ontspanning en hij heeft een doel om een X aantal duiken te halen in zijn leven… Allebei een ander doel maar het matcht heel goed.

Ik zie overal beren op de weg🙈 als ik ga duiken:

- als ik maar niet val bij de instap

- moet mijn mij weer helpen met mijn vin rechtervin want die krijg ik niet aan

- ik wil niet te diep is niet fijn (heb het al heel vaak gedaan😂)… Angst die ik steeds onder in mijn rugzak laat zitten, die ik steeds mee blijf dragen..

Mijn man zegt al jaren… ik help je graag, is geen probleem. Al jaren hoor ik hem niet… ergens zit een gevoel van schuld, dat hij mij steeds moet helpen..

Dat zelfde gevoel ken ik. Ik was altijd een zorgenkind en ik voelde schuld naar mijn ouders… ik dacht: zij moeten altijd maar voor mij klaarstaan. Als ik naar ze keek zag ik zorgen… later wist ik… dit kwam zeer zeker niet alleen door mij.. maar het bleef in mijn systeem zitten. In mijn energieveld zit het ergens, maar ik voel steeds meer: laat maar in liefde los..

Tijdens onze vakantie aan de rand van de infinitypool hoorde ik na jaren wat mijn man, al jaren tegen mij zegt als wij gaan duiken: het is geen probleem, ik help je graag….maar ik word ook ouder.. maar zolang ik kan help ik jou..

Toen ik deze woorden binnen hoorde komen voelde ik iets van rust… wij hebben elkaar gehoord en gevoeld.

Maar ik voel ook dat ik de angst en schuld van vroeger in liefde mag loslaten…ik wil het niet langer meedragen en zeker niet meenemen naar een volgend leven..

Vaak zitten wij zo vast in angst, schuld of overtuigingen dat wij een ander niet horen en voelen. Een handreiking, woorden in een gesprek of een helpende houding… soms maken situaties op het werk, thuis of op vakantie ruimte voor inzichten waardoor je iemand wel hoort en voelt. Waardoor je anders naar angst, schuld, of overtuiging kan gaan kijken… Er rust, ruimte maar ook richting door te luisteren om ontvangen..

Horen is iets anders dan luisteren. Wij zijn het luisteren verleerd.. door de ratrace waarin wij leven maar ook door overtuigingen die voortkomen uit angst en schuld. Verkregen uit onze jeugd of wat wij meedragen uit een vorig leven…

Wij mogen weer leren luisteren, naar onszelf en de ander.. zo ontstaan waardevolle verbindingen die jou en de ander zoveel waardevols kan brengen: rust, energie, ruimte… en richting💖